‘Contact met de Natuur’, het klonk mij abstract in de oren. Totdat ik ontdekte hoe dat eenvoudig kan. Dat je eenvoudig contact kan leggen met het levensweb. Zo ontdek ik steeds opnieuw wat het levensweb mij leert. Het zit zo.
Levensweb
Er zijn heel wat denkers die zich al uitgesproken hebben over het levensweb. Arne Naess sluit voor mij het dichtst aan bij mijn eigen ervaringen met de Natuur. Naess gebruikte als eerste de term deep ecology. Hij legt aan de hand van zijn eigen ervaringen uit, dat er een wederzijdse afhankelijkheid is tussen de mensen, de niet-menselijke bewoners van onze planeet en de Natuur. De Natuur heeft een intrinsieke waarde in zich, los van de mensen. We zijn wederzijds afhankelijk van elkaar: de Natuur, de mensen en de niet-mensen.
Afhankelijkheid
Wanneer ik deze afhankelijkheid tot mij door laat dringen, ontdek ik dat er verantwoordelijkheid en inspiratie is die voorbij het Nu gaan. Ik voel een verbondenheid met generaties vóór en na mij en met de niet-menselijke levensvormen. De verbondenheid inspireert en geeft verantwoordelijkheid. Alles is in een levensweb besloten. Dat is wat het levensweb mij leert. Het is juist de afhankelijkheid die het voor mij mogelijk maakt om contact te maken met het levensweb.
Being Alive
Kun je het Leven werkelijk voelen? Op deze zonnige winterdag is dat niet moeilijk. Op mijn bankje voel ik de warmte van de februarizon die mij koestert en verzorgt. De helderheid en frisheid van de sneeuw maakt mij helder en ruim in denken. De Natuur maakt contact met mij als ik het oké vind. Door het bevroren water in het ven realiseer ik mij dat ik deel ben van de waterkringloop. Het is leuk om kleine dampbolletjes te laten ontsnappen aan mijn lippen. Links van mij staat een krachtige Eik. Ik voel zijn vriendelijkheid om zuurstof voor mij te maken in ruil voor CO2. Met zijn wortels houdt hij de grond vruchtbaar, zodat ik kan genieten van de heide in augustus en de paddenstoelen in de herfst. “Being alive”, zucht ik en de vrieskou dringt door tot mijn longblaasjes, tot in mijn cellen.
Dankbaarheid
Het is een weldadig gevoel van een levensondersteunende afhankelijkheid en verbondenheid met het Leven om mij heen. Het maakt mij diep Dankbaar voor wat mij laat leven. Het Water, de Zon, de Eik, de frisheid van de sneeuw, de tijd en de ruimte die er is om vrijelijk van te nemen om mij met deze ervaring te verbinden. Dat is wat het levensweb mij leert. Dankbaarheid voor wat mij laat leven.
Het onnoembare
Vandaag luister ik aandachtig naar de Stilte tussen de hoge piepjes van de Zwarte Meesjes door. Je kan erdoorheen luisteren, er achter luisteren. Daar vind ik een onnoembare Stilte. Beyond words.
“Du hör dig själv“, zei mijn Zweedse vriend tegen mij toen wij samen naar de onnoembare Stilte zaten te luisteren op een lange zomeravond. “Je hoort jezelf”.
“Dat is het”, dacht ik, “dat is samenvallen met de Natuur. Dat je jezelf hoort in de onnoembare Stilte”.
Beyond words, zonder taal.
Jezelf horen
Soms is het duizelingwekkend om te ervaren dat je met alles samenvalt. Hoe alles in elkaar draait en met elkaar verbonden is. Volgens mij leidt het vooral tot een diepe verbondenheid met mijzelf, wanneer ik mij gewaarword dat ik mijzelf hoor in de onnoembare Stilte. Dat is wat het levensweb mij leert: dat ik mijzelf hoor in de verbondenheid met alles. Ik luister naar mijzelf in de wind, in het hoge gepiep van de Zwarte Meesjes, in de staande Eik en de kalme en vredige sneeuw. Ik sluit mijn ogen. Zelfs dan kan ik mijzelf horen in de onnoembare Stilte. Tiyoweh