Snaefellsnes – IJsland 2014 (foto: Olga Plokhooij)

Een plek die mij keer op keer overweldigt en ontroert. In 2012 reisde ik voor de eerste keer naar IJsland. Het kleine huurautootje brengt ons westwaarts naar Snaefellnes schiereiland. In de late avond, het is dan nog licht in de zomer, draaien we de bochten op de zuidelijke kustweg van het eiland. Ik draai door die ene bocht waarna je plots en volkomen onverwacht over de volle breedte uitzicht hebt op de Snaefellsnes. Door mijn tranen moet ik de auto op het kleine parkeerterreintje zetten. Vanaf de kleine rotsrichel maak ik contact met de berg. Zo’n intens gevoel van welkom, van dragende kracht, van thuis zijn heb ik nog nooit gevoeld. Beyond words.
Het effect van de overweldiging houdt nog een aantal dagen aan. Pas na drie dagen kan ik door mijn slaapkamerraampje zonder overprikkeling naar de vulkaan kijken. Zó groots, zó prikkelend, zo’n andere realiteit.
In deze overweldiging opent zich een nieuwe wereld in mij. Een enorme ruimte om nieuwe gedachten te laten opborrelen uit een intens veld van mogelijkheden, waar ik nu contact mee heb. Een besef dat pas later indaalt overigens.
Iedere keer dat ik in IJsland de streek bezoek, zit ik een poosje op de rotsrichel. Een onvergetelijke, ontroerende en vertrouwde plek van Ruimte voor Nieuw Denken.

De uitgelezen plek

Soms staan bankjes op de uitgelezen plek in de Natuur. Dat is een uitnodigende plek om de begrenzing van het denken wat los te laten, de omgeving te voelen, af te tasten en om op te gaan in de werkelijkheid om je heen. Dan, brekend door de begrenzing heen, komt de ruimte. In die Ruimte ontstaat Nieuw Denken. Dat is denken dat zich lijkt af te spelen op meerdere lagen tegelijk. Je bent je nog steeds bewust van het bankje waar je op zit, de mooie plek, het uitzicht. In een ondeelbaar moment ontstaan een Nieuw Denken: je wordt je deze gelaagdheid ineens bewust. Juist omdat je zo aanwezig bent. Op dat moment kan de gewaarwording ontstaan dat je onderdeel bent van een dragende kracht, Dragende Kracht van de Aarde.

De verruimde blik

Soms staan bankjes op een plek waar je blik echt kan rusten. Bijvoorbeeld op de horizon, een verstilde heide, of een polder. Of op een bergketen, een sneeuwlandschap of een uitgestrekt meer. Je blik kan lang en kalm rusten in de verte. Doordat je blik rust, verandert de ruimte. Door die verandering komt er Ruimte voor Nieuw Denken. Je kunt bijvoorbeeld de ruimte in de ruimte verkennen. zo kun je een gelaagdheid ervaren. Of wellicht ruimte ’tussen de dingen en de mensen’, dat wat ik de Tussenruimte noem. Er is nu Ruimte om andere inspiratie te krijgen. Ruimte om te voelen hoe alles wat je je gewaarwordt samenhangt en gedragen wordt door de Aarde.

Vertragen

Soms staan bankjes op een plek waar je volledig kunt stilvallen. De rust van de omgeving neemt jouw in bezit. Geef je over en laat je vertragen! Je ademhaling, je hartslag, je denken, het ritme verlangzamen. Dan rekt de tijd zich breed uit, de minuten verlengen, alles vertraagt. Soms ga je een beetje uit de tijd, alsof je met ogen open slaapt. Misschien beleef je een tijdloos moment waarin je meer bent dan jezelf alleen. Of ontstaat er een nieuwe gedachte dat je naadloos onderdeel bent van de plek waar je bent. Dat je onderdeel bent van de Natuur, van de Aarde die jou draagt in Haar levengevende web.