Je zou kunnen zeggen dat het innerlijk van landschap verkennen net zoiets is als het leren kennen van mensen. Net als bij mensen is het landschap in zijn Oorsponkelijke laag bezield. Wil je dat innerlijk verkennen, er mee contact maken, dan doe je eigenlijk hetzelfde. Wanneer je iemand ontmoet, zoek je eerst Toegang tot de veelkleurigheid, de veellagigheid. Even voorbij de ‘wat doe je voor een werk’ en ‘heb je kinderen?’ en meer van die inschattende vragen. Op een goed Moment kún dan je de Poort ervaren, waar door je heen gaat om de ander ècht te leren kennen op zijn of haar Oorspronkelijke lagen. Dan laat je je blik rusten. In het Blikveld ervaart je de structuur van de ander en hoe de stroom wervelt in die persoon. Voor mij is dit het fundament van een ander ontmoeten, wezenlijk ontmoeten op de Oorspronkelijke laag: Toegang, Poort en Blikveld. Zoals ik jaren gedaan heb bij het ‘lezen’ van mensen, die daarvoor kwamen.
En laat dat nou net met het innerlijk van landschap niet anders zijn. Laten we eens kijken.
Liever luisteren? Klik hier
Mini-expeditie
Tijdens onze Mini Expeditie (#2) aan de Oostelijke kant van de Veluwe bezochten we drie landschappen: Landgoed Tongeren, Landgoed Welna en de Renderklippen/Ederholt. Ieder landschap met een heel eigen ruimte en sfeer waarin je de bezieling en Oorspronkelijke laag kunt ontdekken. Dat het niet zo vanzelfsprekend is om die Oorspronkelijke laag te voelen, brengt mij op het spoor van ‘hoe doe je dat eigenlijk?’, wat de vraag is naar een methodiek. Zo kwam ik op Toegang, Poort en Blikveld. Om het je uit te leggen.
We deden er mooie ontdekkingen over de Ruimtes. Uiteindelijk speelt Betrokkenheid bij het landschap, caring, een grote rol om de bezielde ruimte van het landschap binnen te kunnen gaan. Het is een kwestie van Liefde.
Landgoed Tongeren: Toegang
Wanneer we het Landgoed oplopen komt direct de eerste vraag op, de vraag over Toegang.
Hoe komen we ‘in’ het landschap terecht? Voor de gedachteloze wandelaar is dat een rare vraag. Je wandelt er toch doorheen? Als een doorkruisen? Het landschap is dan de achtergrond van onze beweging, de korte lunchwandeling waar de gedachtewereld gewoon doordendert, soms in de vorm van een telefoongesprek. Zo bewegen we tussen landschappen zoals we ook tussen plaatsen kunnen bewegen, zonder dat we ‘in’ het landschap zijn. Het innerlijk van landschap stelt zich nooit zomaar open voor ons. Zonder een gevoel van binnenkomst ‘in’ het landschap wordt het landschap slechts een doorkruisen van een gebied met min of meer willekeurige grenzen met een hek of een kaart, in Nederland vaak bepaald door landschapsinrichters.
Slechts via Stilte en deep listening vind je de Toegang. Fijn dat we een aantal uren onderweg zijn. Het vraagt wat tijd om als het ware wat op te lossen in Stilte. Om ècht te openen voor de realiteit van dit Landgoed. Om te ervaren hoe landschap met je communiceert.
Landgoed Welna: Poort
Je zou zelfs kunnen zeggen dat je zonder een gevoel van binnengaan je de Toegang naar het innerlijk van landschap niet zult vinden. En als je verder denkt: als je het gevoel van een drempel overgaan of door een Poort gaan niet beleeft, dat het innerlijk van landschap dan niet kan verschijnen. Er is geen gevoel van oriëntatie, waarbinnen het innerlijk van landschap kan ontstaan in ons Blikveld.
Het gevoel van ‘binnen’, ‘in’ het landschap zijn, veronderstelt een ‘buiten’ en dus een verbinding tussen deze twee waarlangs je kan bewegen. Al wandelend kun je je van ‘buiten’ naar ‘in’ het landschap bewegen. Niet zozeer van de ene plaats naar de andere plaats, maar van de ene waarneming naar de andere. Daarmee worden de Toegang en de Poort ook fluïde, stromend: het kan overal zijn tijdens je wandeling.
Zo ontdekken we dat landschap een Waarde van innerlijkheid heeft. De Waarde van Dragende Kracht.
De Dragende Kracht van de Aarde
De tweede dag plannen we een lange wandeling over Landgoed Welna. De NO wind brengt nachtvorst. De strak blauwe lucht met de lage Zon tovert magische schitterringen in het bos. In de Stilte wandelend zoeken we Toegang tot het innerlijk van dit landschap. Wanneer we de Toegang opmerken, ervaren we dat deze ruimte anders is dan waar we gisteren waren.
Even later opent zich een intiem, glooiend heideveld, op de hoek net uit het bos voel ik de Poort. Hier laat de Oorsponkelijke laag van het Landgoed zich kennen. We nemen er plaats op de zonnige grond en zoeken naar de ’toon’ van dit landschap. Steeds dieper zakken we in het landschap totdat er de Dragende Kracht van de Aarde verschijnt, heel troostrijk. De Dragende Kracht van de Aarde die alle moederkwesties eenvoudigweg opHeldert in de herkenning van Thuisvoelen, een Plek hebben en een Moeder hebben. Eenmaal contact met deze Oorspronkelijke laag van de Aarde is al het therapeutiseren opeens triviaal. Wat zou je deze ervaring gunnen aan jonge moeders in deze dolgedraaide tijd!
We slenteren er de hele dag rond, we doen ons tegoed aan de geweldige energie die we hebben wakker gekust. Bovendien staan er fantástische bankjes!
Renderklippen: Blikveld
De laatste dag bezoeken we de Renderklippen en het Ederholt. Het grote en glooiende heidegebied is druk belopen, de paden zijn keurig aangelegd, veel routebordjes en in de heide is nauwelijks enige opslag van Dennen te zien. Bovendien is er een Natuurleerpad aangelegd. Dit landschap is manicured door landschapsinrichters van natuurorganisaties. Her en der zijn nog een paar imponerende Grove Dennen overgebleven en een enkele solitaire Berk. Er is een langgerekt ven en we zien de ‘klippen’ van de stuifduinen, die er ooit waren.
Het is lastig om ‘in’ dit kunstmatige landschap te gaan. Om de Toegang te maken doorheen de opgelegde laag van de natuurinrichters. Door de opvattingen over hoe het landschap zou moeten zijn. Ook de Poort is niet 123 duidelijk. Waar is het kiertje waar je door kan glippen om de Oorspronkelijke laag terug te vinden en wakker te kussen?
De hele vroege ochtend voelde ik dit landschap al contact maken. ‘Hier is het’, voel ik, bij een bankje waar mijn Blikveld gevormd wordt door imponerende Grove Dennen. De Poort naar de oerlaag van de Aarde dien je hier zelf te openen. Dan kan het innerlijk van landschap verschijnen. We werken samen met de Grove Dennen.
Blikveld: Grens of raakvlak?
Op de Renderklippen wordt mijn Blikveld bepaald door de Grove Dennen. Het zijn de Grove Dennen waar mijn blik blijft rusten. Alsof zij de structuur aangeven, waarbinnen de Oorsponkelijke Ruimte kan stromen.
Is dat een fysieke grens? Een hek of een grenspad? Of is het een element in het landschap die het raakvlak vormt van de ruimte waarbinnen jij waarneemt? Geeft het landschap haar eigen raakvlakken aan met de ruimte elders? Wanneer je je blik laat dwalen, vind je vanzelf waar je blik uiteindelijk rust. Je Blikveld is een Natuurlijke grens van het innerlijk van landschap. Van de Ruimte waarin het Oorspronkelijke verschijnt.
Verlangen
Veel mensen voelen het verlangen om contact te maken met de Natuur. Er zijn talloze workshops te volgen om je weer te verbinden met de Natuur, op allerlei manieren. Het is een hype en uiteraard duikt ook hier de marktwerking op.
Maar wat is dat verlangen nou echt? Waar wordt het door ingegeven?
Het lijkt vaak een verlangen naar rust en uit de dolgedraaide wereld van werk en gezin gaan. Even bijkomen en opladen. De Natuur als een helende Plek die draagt, verzorgt en koestert. Vaak onbewust en onbegrepen in alle drukte. Even tijdelijk ontsnappen, vaak in het gezelschap van anderen.
Of is er onbewust een verlangen naar de Dragende Kracht van de Aarde, naar een Thuisgevoel en Plek van Oorspronkelijkheid? Naar de oerlaag van de oorspronkelijke Aarde, die het Leven doordraagt? Ja zelfs een intens Moedergevoel, zodat we niet meer bemoederd hoeven te worden of zelf willen moederen door allerlei projecties door het Moedergemis? Verlangen we ten diepste naar de Dragende Kracht van de Aarde?
Liever luisteren? Klik hier
