
Vildhjärta‘ noemt hij mij. Op het weggetje naar zijn afgelegen huis staat een bordje met ‘100 Kronen voor een bed en helder bronwater’. “Doen”, denk ik. Ik heb al lang gelopen en de warmte trekt mijn waterflessen snel leeg. Op het stoepje voor zijn huisje raken we aan de praat. Over de Natuur, alleen reizen, spirit van het land en hoe wij dan de Plek ervaren waar we zijn. ’s Avonds bij het Vuur praten we lang verder, het wordt maar niet donker in de Zomer. De volgende dag neemt hij mij mee de bossen in rond zijn huis. Waar de Bosbessen zijn, waar de Beer ’s winters zijn winterslaap houdt, de Natuurwezens, de vitale plekjes en we lopen uren zwijgen achter elkaar om deze streek diep in mij op te nemen. Het helpt wanneer hij over zijn Moeder begint te spreken. Hoe zij het harde leven van Noord Zweden heeft geleefd. Sterke, praktische vrouwen, uit Noord Zweden. Via haar ga ik de spirit hier nog intenser ervaren.
Wanneer ik hem mijn boekje van Arne Naess en mijn aantekeningen over Deep Ecology laat zien, noemt hij mij glimlachend Vildhjärta. Ik voel de zachtheid en de Genegenheid van de klank.
De volgende dag loop ik verder westwaarts, richting Noorwegen. Dagenlang zingt de naam Vildhjärta in mijn Hart. Pas veel later, weer terug in Nederland, zoek ik op wat het betekent: Wild Hart. De Zweedse grond heeft mij diep samen gepakt. Een diepe Genegenheid voel ik voor de Zweedse grond van Jämtland. Een fijn Thuisgevoel en Verwantschap. Grond waar Nature Intelligence voor mij haar eerste contouren in woorden krijgt.
Ontheemd
De Bossen voelen voor mij altijd als een oude, goede vriend, die ik goed ken. Het is alsof ik er op de grootste school van de wereld zit. Alle kan ik er leren: vormen, gedaanten, muziek, filosofie. En zéker ook psychologie en zelfkennis. Ik ben altijd sterk verbonden met de concrete Plek waar ik ben. Al vanaf mijn kindertijd. Ik was altijd buiten, tussen de Natuurwezens, ik sprak met de vogels en de rotsen rond het huis hadden ieder een eigen naam, Verwanten.
Op school leer ik geloven dat natuurwezentjes naïef en kinderachtig zijn. En dat ik intermenselijke relaties moet zien als dé weg naar geluk. Dát heeft mij denk ik in periodes gebracht, dat ik mij intens ontheemd en verloren voelde. Ik paste niet in het malletje dat voor mij bedoeld was. Waar al bepaald was waar ik over mocht dromen. En ik had mijn Thuisgevoel los te laten in die intermenselijke relaties. Waar ik het magische en pure niet vond.
Ik denk dat mensen die zich somber, burn-out en ontheemd voelen een fantastisch Lichaam hebben dat “stop” zegt. En ik denk óók dat hun Lichaam nog weet hoe de Natuur om hen heen voelt. Hun Lichaam laat dat diepe Verlangen voelen. En we kunnen wel smoothies drinken, yoga doen of ‘forest bathing’ om gezond te blijven in een zieke omgeving, maar wanneer we onze ontheemding en ons Verlangen niet onder ogen zien, blijven we doelloos dwalen. Zonder Bestemming, zonder Thuisgevoel, zonder Vervulling.
Remedie
Eén van mijn onderwijzers zag wandelen in de Bossen als een remedie tegen ontheemd zijn. En dus ging ik wandelen in de Bossen, ook wat verder van huis. Zo ver als mijn jonge benen mij maar konden brengen. Onderweg vond ik van alles, dat ik in mijn rugzakje stopte. Voor mij was het ongelooflijk fijn om alleen in het Bos en tussen de rotsen te zijn. Alleen in het Bos, zonder leraar of wie dan ook die me zou vertellen wat te doen en wanneer en waarom. Echt een heerlijke Ruimte en Vrijheid voor mijn jonge Wilde Hart.
Nature intelligence
Ik loop nog steeds in de Bossen. En allerlei andere landschappen. En inmiddels ook tussen en met de mensen. Maar nog steeds vaak alleen. En nog altijd stop ik van alles in mijn rugzak: diepe ervaringen met het Landschap, Bomen, Water, Bergen, Mensen, alles wat er maar is. Niet meer ontheemd na al die jaren, Thuis in de Heiligheid van de Natuur. Van Nature Intelligence, de kracht die het Leven doordraagt.